Sommige van mijn cliënten hebben al een aardig therapeutisch traject achter de rug als ze bij mij komen voor een kennismakingsgesprek. Dit traject kan regulier, alternatief of beide zijn.

Grofweg kun je deze mensen indelen in 2 categorieën:

De eerste categorie komt met een duidelijke wens of klacht en is zijn of haar toestand spuugzat. Bij een fysieke klacht denk je dan aan termen van ziekte, uitputting of kwalen als gevolg van een ongezonde leefstijl.

Bij  een emotioneel probleem gaat het vaak over de zoveelste keer uit de bocht vliegen (wat die bocht dan ook moge zijn), woede-aanvallen, burn-out gerelateerde klachten (al wordt oververmoeidheid wel heel snel burn-out genoemd tegenwoordig, maar dat terzijde). Of deze mensen lijden aan somberheid; hun leven is ruk, de planeet is ruk en de mensheid is al helemaal rampzalig. Deze mensen gooien onomwonden op tafel wat er mis is. De grens is bereikt en dat maakt de motivatie enorm. Hou ik van!

De tweede categorie weet het niet zo goed. Die zijn doorgestuurd door een bekende (“Nancy is best ok, voor een hypnotherapeut dan”) Zij hebben vaak niet echt een idee wat ik doe in mijn praktijk en zijn nieuwsgierig of ronduit achterdochtig.

In het laatste geval stip ik altijd aan wat een beroerde reputatie hypnotherapie heeft met al die toneelhypnotiseurs die je een kip laten nadoen. Hebben we die open deur vast gehad en soms zie ik een glimlach van opluchting.

Bij deze mensen is de klacht of het thema ook vaak niet helemaal duidelijk. De partner is het helemaal zat (zij zien nog niet echt een probleem, maar de omgeving kennelijk des te meer), ze zijn op het werk op een zijspoor gezet (“de jobcoach had het geadviseerd om dit eens te proberen”) of ze zijn gewoon huis-tuin-en-keuken-depri. “We gaan dan eens naar het miepje op de Leidsevaart. Zal niet helpen, maar dan ben ik van het gezeur af.”

De eerste categorie is de Leider; die neemt verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven, stelt mij kritische vragen tijdens het intake gesprek en heeft me grondig door de google gegooid. Er wordt een zorgvuldige afweging gemaakt. Immers; de Leider houdt de regie en de verantwoordelijkheid en ziet mij als gereedschapskist om zijn geluk te bouwen. Tijdens de sessie kan de praktijk soms in een arena veranderen, maar progressie zal er zijn!

De tweede categorie is de Lijder; de regie is al jarenlang verdwenen door teleurstelling, door een pover zelfbeeld, door gebrek aan discipline. Name it. Deze mensen proberen mij er van te overtuigen hoe logisch het is dat zij niets meer ondernemen. Ze hebben het nooit geleerd, of het leven heeft hen gekortwiekt (of zelfs uit de lucht geschoten). Als ik dat niet begrijp, nou dan heb ik zeker nooit zoiets meegemaakt.

De Leider ziet mijn praktijk als de garage en we werken net zo lang door tot er geen verdachte lampjes meer branden op het dashboard. Laten zich inspireren ipv affikken door hun zelfkritiek en pakken krachtig door.

De Lijder kan 2 kanten op; die gaat zijn eigen kracht ontdekken en stijgt tot ongekende hoogten. Het roer wordt ineens omgegooid en er worden oude knopen doorgehakt. Prachtig proces! Ik heb zuchtende muurbloemen zien veranderen in tijgers en passievelingen in daadkrachtige ‘knallers’

Of: de Lijder schrikt zich kapot van de verantwoordelijkheid die ‘weer beter zijn’ met zich meebrengt (weer full time aan het werk, niet meer in je nest soaps kijken tot in de middag enz.) Tot mijn afgrijzen valt die groep vaak weer terug! Lijden is namelijk ook een baan.

Een comfortabele ook nog. Het betaalt slecht, maar de koffie is goed. Zoiets. Het bedrijf heet ‘Comfort Zone BV’. Deze mensen zouden in theorie tot grote dingen in staat kunnen zijn maar de CAO van Comfort Zone BV is zo aantrekkelijk en je krijgt een 13e maand.           

Mij doet zoiets pijn. Eén van de weinige keren dat ik serieus baal van mijn werk en wel omdat ik dan niet de eindstreep haal met mijn cliënt. Ik kan het moeilijk loslaten. Zoals een vriendin en trainer van de week tegen me zei: “je trekt aan een dood paard en je geeft ook nog eens het paard de schuld”.

Dat is waar. Dat doe ik. Het is misschien zelfs  mijn ego die het beter denkt te weten. Want laten we eerlijk zijn; wie ben ik om jou je Lijderschap af te nemen…..