1 november 1997 begon ik mijn praktijk. Een mooi moment om terug te kijken.
Ik begon met mijn praktijk in het pre-internet tijdperk. Een snotneus van 27 jaar. Nu bijna niet voor te stellen. Nadat ik mijn opleiding Voetreflexmassage had afgerond ging ik aan de slag. Ik had een cliënt met een whiplash. Ik had er wel van gehoord, maar wat is het nu precies? Nu gooi je dat even in de Google, maar toen ging ik naar de tijdrovende ‘bieb’. Ik had in die tijd geen supervisor of collega met veel ervaring, dus heb elk wiel zo’n 10 keer uitgevonden. Zo werd het werken met de cliënt een waardevol leerproces. Ik wist wat ik deed, maar niet wat ik er mee kon bereiken. Dat was best griezelig. Ik zag (en zie dat nog) veel collega’s twijfelen om de stap te nemen. Er werden nog meer cursussen gedaan om de onzekerheid te bezweren en de praktijk kwam er maar niet. Ik heb de sprong gewaagd. Achteraf bezien was het een combi van jeugdige stoerheid, lef en naïviteit.
Zo heb ik in die 19 jaar geleerd door te doen. Op een opleiding leer je wat je eventueel zou kunnen doen in een ‘bepaald geval’. Als het ‘bepaald geval’ anders is, houdt het al weer op. Zoals met alles in het leven. Misschien is dat wel de voorwaarde om een ondernemer te zijn; door te ondernemen. Door ruitvormige wielen uit te vinden en af en toe een mooie ronde. Ik zette mijn kennis in en de kennis ging meer en meer over in ervaring, goeie en minder leuke.
Het waren arme tijden in het begin. De alternatieve geneeswijzen waren nog echt voor de liefhebber en vaak werd ik gezien als een charlatan of iemand die geld verdient met het leed van een ander. Het vak werd door velen niet serieus genomen of zelfs bespot; “werkt dat nou echt? “. Ik had een zeer beperkte doelgroep en de rest zag me als heks, of vroeg me waarom ik niet ‘gewoon’ pedicure werd. Of gaf me het advies een echte baan te zoeken want dit kon natuurlijk nooit wat worden. Ik had toen nog een ‘echte baan’ als secretaresse en die gaf ik op om een praktijk te beginnen. “Wat dom van je” hoorde ik vaak. Bemoedigend.
Er was immers nog geen Facebook of Llinkedin (ik klink nu als een oma, realiseer ik me) dus ik wilde overal mijn hoofd laten zien omdat ik wilde dat de hele wereld wist wie ik was. Ik had een geweldige marketing strategie; ik legde folders neer in bijv. winkels. Om meestal binnen het uur weer te worden opgebeld met het verzoek die “kwakzalver-zooi” weg te halen anders zouden zij het doen. Of ik werd wel gebeld, maar dan vroegen ze of ik ook pedicure was. Geloof me, ik sloeg de plank vaak mis met mijn zelf in elkaar geklungelde foldertjes en visitekaartjes. Adverteren leek me een veel beter idee. Ik plaatste een prachtige advertentie in de krant. Heeft me bakken met geld gekost en ik werd vooral door ‘vieze mannetjes’ gebeld. Wat een marketing-misère.
Ik startte rond 1999 een opleiding tot orthomoleculair voedingstherapeut en ging ook daar weer de nodige wielen uitvinden. Halverwege de opleiding stopte het instituut er mee, dus ik kreeg geen diploma. Ik ging ‘m elders opnieuw doen. Tijd- en geldrovend maar ik had immers grootse plannen. Ik was in de naïeve veronderstelling dat ik wel even zou gaan samenwerken met artsen op het gebied van kanker en andere ziekten. Dat was weer zo’n ruitvormig wiel. Ook toen kreeg ik niet altijd even hartelijke feedback van de ‘gevestigde orde’. Ik zou gevaarlijke adviezen geven, zou opgesloten moeten worden en werd onlangs door een arts nog bestempeld als “groene maffia”.
Toen ik een aantal jaren geleden mijn hypnotherapie opleiding begon, kreeg ik weer originele feedback; of ik familie was van Rasti Rostelli, of ik je een kip kan laten nadoen, of ik met een zakhorloge voor je ogen zwaai, of je wel oogcontact met mij kan maken enz. Ook deze opleiding eindigde rampzalig want dit instituut zat op de rand van faillissement en daardoor kreeg ik bijna mijn diploma niet. Bij de beroepsvereniging waren ze eveneens niet blij dat ik daar de opleiding had gedaan want zij hadden nét de accreditatie ingetrokken vanwege de problemen daar. Ik heb mijn zaak moeten bepleiten of mijn leven er van af hing. Ze lieten me toe, met frisse tegenzin. Ik was de laatste die nog werd toegelaten van dit instituut. De opleiding was overigens van uitstekende kwaliteit, laat dat helder zijn maar de recessie had aardig wat schade aangericht bij veel opleidingsinstituten.
Eigenlijk behoor ik nu bijna tot de gevestigde orde. Mijn sessies worden (gedeeltelijk) vergoed. Zou makkelijk zijn om al die therapeuten die pover zijn opgeleid een sneer te geven, maar ooit was ik er zelf eentje. Mijn weg is lang geweest en vol valkuilen. Heeft die erkende opleiding me tot een betere therapeut gemaakt? Ja, ik heb een ongelooflijk grote gereedschapskist en ik weet hoe het gereedschap werkt. Die kennis is heel waardevol, maar dat alleen maakt je niet tot een goeie therapeut. Je moet ook durven doen. Niet blijven steken in de theorie-fase. Want dan ga je ‘koudwatervrezen’ aan de kant. De belangrijkste lessen leer je niet in een opleiding, die leer je door je successen en je bloopers. Er zijn ongelooflijk goed opgeleide therapeuten die nauwelijks praktijkervaring hebben en je hebt therapeuten die weinig opleidingen hebben gedaan maar een natuurlijke gave hebben en deze succesvol inzetten. Waar zou je voor kiezen? Een combi van beide lijkt me het meest ideaal.
Voor mij geldt vooral; leren van de cliënten, de mannen en vrouwen die zo moedig zijn om hier te komen en hun probleem op tafel te leggen in alle eerlijkheid. Helden zijn het. Ik werk full time met helden en dat al 19 jaar. Op naar de volgende 19 jaar! Dank voor je vertrouwen en dat ik mocht leren van jouw proces. Ik ben je er dankbaar voor.
Wat heb je prachtig beschreven hoe je bent geworden, wie je nu bent: Lef, leergierigheid, intelligentie en doorzettingsvermogen, gecombineerd met humor en empathie, maken van jou de authentieke en uitstekende therapeut, die ik bij iedereen aan kan bevelen! gefeliciteerd met deze 19 jaar, op naar de volgende 25 jaar!
Jij bent altijd een voorbeeld voor mij, Mary!
Dank voor je mooie woorden.