“Rust in mijn hoofd en me gewoon blij voelen… dat was het doel waarmee ik begin dit jaar bij Nancy naar binnenstapte. Ik had al meerdere gesprekken gehad met een psycholoog, maar echt beter ging ik me daar niet door voelen. Dus toen ik via via over Nancy te horen kreeg, heb ik meteen de telefoon gepakt om een afspraak te maken. Wellicht dat ik hier wel verder mee zou komen…

Het is nu alweer drie maanden geleden dat ik mijn laatste afspraak bij Nancy heb gehad en ik ben nog steeds iedere dag blij dat ik begin dit jaar die stap heb gezet. Naast dat ik diverse gebeurtenissen een plek heb kunnen geven, weet ik nu ook hoe ik voor mezelf het beste met bepaalde dingen om kan gaan. Eindelijk is daar de rust en het blije gevoel waar ik al een paar jaar naar op zoek was. Heel fijn! Het valt zelfs mijn omgeving op dat er iets bij mij is veranderd. Een leuke bevestiging!

En ook al gaat het nu allemaal erg goed… het is fijn om te weten dat ik Nancy altijd kan bellen/mailen, mocht ik toch nog weer even ergens tegenaan lopen.”

Nancy, ik ben je ontzettend dankbaar voor wat ik met jouw hulp heb bereikt! Bedankt! 

“In november 2015 maakte ik voor het eerst kennis met Nancy.
Via een buurvrouw, had ik het nummer van Nancy gekregen.
Het was voor mij 40 minuten rijden, maar door de positieve berichten over Nancy had ik dit er graag voor over.
Tijdens de intake kreeg ik al snel een goed gevoel bij Nancy en na dit gesprek stond ik opgelucht buiten, ik was niet depressief maar mijn emmer was gewoon vol en Nancy gaf me het vertrouwen dat we hier samen wel uit zouden komen.
Vertrouwen in me dat had ze! en als ik het voor of na een sessie even kwijt was, had Nancy het voor twee. De 3e sessie zal ik nooit vergeten, ik was de week daarvoor weggezakt in een negatieve slachtofferrol. Nancy sprak mij hierop aan, confronterend werd me de spiegel voorgehouden. Geen leuke ervaring maar even keihard nodig. Tijdens mijn laatste gesprek in februari toen ik weer helemaal de oude was, hebben we hier samen hard om gelachen. Nancy blijkt dit soort confronterende gesprekken ook niet als leuk te ervaren, maar soms is het nodig en het werkt. Iedere dag ‘moest’ ik van Nancy een uurtje lopen….november, december en januari heerlijk weer dus! Maar ik zette door, door regen en wind iedere dag ging ik ervoor. Grappig detail van mijn periode dat ik bij Nancy liep, is dat tijdens mijn laatste sessie voor het eerst de zon scheen! Na iedere sessie zei Nancy als er wat is of je wilt wat vragen, mail me zodra ik het lees antwoord ik je meteen. Het geeft zo’n heerlijk en veilig gevoel dat ze er naast de EMDR sessies ook ‘altijd’ voor je is. Maar ook kreeg ik soms spontaan van Nancy mail, Hoe gaat het? en denk aan wat ik gezegd heb! een en al betrokkenheid. Vlak voor kerst had Nancy een weekje vrij en zelfs toen zei ze, als het niet gaat neem contact met me op dan maak ik een gaatje voor je vrij. Alleen die betrokkenheid al en de mogelijkheid dat ik Nancy kon inschakelen, zorgde er uiteraard voor dat dit niet nodig was.
Zeker in het begin waren de sessies zwaar, maar altijd was daar het vertrouwen van Nancy in mij en dat gaf mij de kracht om door te zetten, waardoor ik langzaam het vertrouwen in mezelf weer terugkreeg. Ik ben Nancy tot op de dag van vandaag, dankbaar voor haar hulp.
Nancy voor mij in het kort: Professioneel, betrokken, humoristisch, eerlijk en iemand die met heel veel toewijding en liefde haar vak verstaat.”

Eén van de dingen die ik het meest doe met cliënten is het onderzoeken van emoties en dan met name die waar zij last van hebben. Deze worden door veel therapeuten “negatieve emoties” genoemd. Dit vind ik een belachelijke term, maar zo wordt er kennelijk naar gekeken. Emoties zoals angst, irritatie, verdriet en woede moeten we eigenlijk niet willen toelaten lijkt de overtuiging. Er wordt verondersteld dat we een emotie niet kunnen voelen zonder het te uiten. Dus; boosheid leidt tot geweld en verdriet tot dagenlang in je bed blijven liggen. Onder controle houden dus!

Op Facebook, tv en in tijdschriften wordt je gebombardeerd met Omdenken, 365 dagen succesvol zijn, slappe Loesje adviezen (waar is trouwens de vlijmscherpte die Loesje vroeger had, maar dat terzijde). Wijze spreuken die zeggen wat je dient te ervaren, dat kun jij namelijk niet zelf beslissen.  Tips dat je niet bang moet zijn want het heeft geen zin. Dat je moet ontspannen want dat is onwijs Zen. Doe jezelf succesvol voor, want dan voel je het vanzelf zo. Dat dit jouw beste week ooit is (ja, dat bepaalt iemand voor je). Dat je dapper moet handelen. Dat je het leven als een feest moet zien en dat je zelf slingers moet ophangen als het geen feest is. Dat je tegenslagen hysterisch juichend moet nemen zoals ze komen. Dat je niet bang voor de dood mag zijn en moet glimlachen wanneer iemand je onheus bejegent. En dat je vele cursussen moet volgen over geld verdienen en slimme marketing zodat je nog succesvoller wordt. Zodat je nog meer overvloed kunt ervaren, nog meer golven van gelukzaligheid. De mens als marketing-product.

En als je al die treinen aan je voorbij laat gaan; afkeuring. Dan snap je de flow kennelijk niet. Dan ben je nog niet zo ver.

Boosheid en angst is immers voor de primitieve domme die in een negatieve spiraal zit. Neen, wij dienen dat direct om te denken naar een ‘positieve’ emotie. Daar moeten we trouwens ook succesvol in zijn. We moeten altijd ongelooflijk succesvol zijn. Boosheid is voor honden en primaten en wij zijn liefdevolle, open creaturen. Wij denken de boosheid om in een sociaal wenselijke variant en dat noemen we dan energie of een uitdaging.

Mogen we gefrustreerd, geïrriteerd of bang zijn? Nee zeg, dan gaan we een gebied in dat we moeten vermijden. Dat is een grillig landschap en dan is het eind zoek. Dan kun je morgen ook wel weer gefrustreerd gaan worden en dan blijf je aan de gang. Je schiet er toch niks mee op? Zo maken we, ongewild en oh zo ironisch, de ‘negatieve emotie’ tot iets van buitenaardse proporties. Het wordt een meteoriet die ons bestaan komt binnen zeilen en alles vernietigt. Gelukkig hebben we vele ‘succes-cursussen’ als afweergeschut.

Een emotie moet logisch zijn (ik hoor vaak “wat heeft boosheid nou voor zin, bereik je niks mee”). Ik heb nog nooit gehoord van een logische emotie. Of een emotie positief of negatief is, ligt er maar aan in welke context je ‘m voelt. Het is maar hoe je het bekijkt. Als jouw buurman overlast veroorzaakt terwijl jij probeert te slapen, kun je met je Zen glimlach op de rand van je bed licht sturen naar deze entiteit aan de andere kant van de muur, of we bellen aan en zeggen in ferme taal dat hij dat volume nou eindelijk eens naar beneden moet draaien. Zo dat lucht op! Een ‘negatieve emotie’ positief ingezet.

Liefde wordt gezien als een positieve emotie, maar als jij zo verliefd bent dat je je kinderen verwaarloost en op je werk maar wat aanklooit, kun je die liefde ook wel als een negatief iets ervaren. Mijn conclusie; een emotie IS gewoon. Het heeft geen enkele nut, het betaalt geen huur, er zit geen logica in en het komt ook vaak ongelegen. Echter, het doet de mens verschillen van plankton en de cactus.

Afijn, ik ben dus al een sessie bezig om iemand te laten voelen dat een emotie ok is. Mij interesseert het helemaal niets wat een cliënt voor emotie heeft, het gaat er maar om wat hij/zij er mee doet. Iemand ervaart dat een emotie geen kolkend afvoerputje is waar je machteloos in verdwijnt maar ‘gewoon’ een kleur op je schilderspalet die je kunt waarnemen zonder er iets van te vinden. Niet op acteren, maar slechts observeren. Dat is nog eens een staaltje controle over jezelf. Dan zie ik eerst verbazing en vervolgens opluchting bij de meesten. En wanneer je vrede hebt met je eigen gevoelens, hoef je ook niet zo afkeurend te zijn over die van een ander. De wereld is immers een groot projectie-scherm van jouw beleving.

Je hoeft niet 365 dagen succesvol te zijn, ‘om te denken’ en liefde uit te stralen als je dat even niet voelt. Dat maakt je namelijk onecht. Daarom is mijn werk zo leuk. Niemand verkoopt imago praatjes want daar kom je niet voor. Ik zie dan authentieke boosheid, oprecht verdriet en heftige angst. En ik leer je daar mee om te gaan. Dat het ok is dat je je werk nu vreselijk vindt, dat je ongelooflijke irritatie voelt over je partner of verdriet voelt over gemiste kansen. Vaak zijn cliënten verward wanneer ik zeg dat het allemaal ok is. “Hoezo ok, ik vind het vreselijk”. Ja dat mag je ook vreselijk vinden. Maar door emoties te ’transformeren’ in iets meer sociaal wenselijks, te onderdrukken, weg te analyseren en en aan flarden te rationaliseren maakt niet dat ze weg gaan.

Ik herhaal het nog eens: een emotie die je onderdrukt of afkeurt gaat niet weg. Sterker nog, het gaat zich schrap zetten en er ontstaat een spanningsveld in jou. Vervolgens komt die spanning op een hoogtepunt naar buiten knallen en dan richt je schade aan. Je acteert dan op de emotie i.p.v. dat je deze waarneemt. Dan scheld je iemand uit in het verkeer of je geeft die buurman een draai om zijn oren. Ik heb eens een prachtige stewardess met zo’n prachtige dienstbare lach van sociaal wenselijk in een authenticiteit over zien gaan dat ik even dacht dat ze mijn praktijk aan diggelen zou slaan. Zo lang die boosheid onderdrukt en daar was ie ineens. En van mij mocht ze. Big deal.

Ik zie liever authentiek onhebbelijk gedrag, dan sociaal wenselijkheid. Helaas kom je de laatste het meest tegen. Dat is ook logisch, want het is ons aangeleerd. Als je niet ging huilen bij het vaccineren was je een “grote meid/jongen” en mocht je een lolly uitzoeken. Als je boos werd in de klas werd je op de gang gezet en vroeger zijn er heel wat kinderen met hoofd onder de koude kraan geëindigd wanneer zij driftig werden. Intomen die gevoelens!

Wat zou er ontstaan als we emoties zouden voelen zonder er iets van te vinden? Kom eens een sessie bij me doen dan kun je het ervaren. Dan merk je dat je niet verandert in een pompoen, dat niet het eind zoek is, dat je niet verdrinkt en ook de boel niet aan diggelen slaat. Dan merk je dat je zelfkennis toeneemt, dat je meer in je kracht komt en meer rust ervaart. Nadeel; je ervaart ook het ongemak van anderen over jouw emotie (ik vind dat eerder een voordeel. Ik vind het leuk als iemand uit zijn rol valt). Hoe moeilijk veel mensen het vinden als je zegt dat het niet zo lekker met je gaat. Ik maakte dat mee met een haptonoom (notabene). Die vroeg, terloops, hoe het met me gaat en ik gaf aan dat ik me niet zo geweldig voelde. Hij reageerde door te zeggen: “ok, succes er mee” en weg was hij. Om daarna (het is toch zeker een haptonoom potverdorie) terug te komen en me te vragen wat er dan was. En toen ontstond er een mooi gesprekje.  Ik vind de afkeuring van anderen over wat ik voel best frustrerend soms. Is dat erg? Nee. Wel als ik die haptonoom had uitgemaakt voor oppervlakkige sukkel. Dan observeer ik mijn emotie niet, dan acteer ik er op. En dat is wat ik NIET bedoel.

Emoties maken jou tot een echt, authentiek wezen. Kijk maar naar kinderen, die gaan heel ontspannen om met emoties. Zo gillen ze het uit dat iedereen stom is en zo maken ze weer taartjes in de zandbak. “Puur zijn kinderen hè?” zegt men dan. In die context is het kennelijk prima! Ondertussen geven wij met zijn allen maandsalarissen uit om weer op dat punt uit te komen; emotie waarnemen, laten zijn en weer door.

Ik heb het erg druk in mijn praktijk, doe er een veel te tijdrovende, verplichte (dus niet leuke) opleiding naast en sport veel. De laatste weken vind ik dat allemaal erg veel en ben ik die *@#-opleiding inmiddels helemaal zat. Ik word er echt chagrijnig en moedeloos van soms. Dat wou ik even delen. Verander ik in een pompoen? De laatste keer dat ik keek niet. Big deal. Geen ramp. Er komt nog water uit de kraan en ik heb niks uit het raam gegooid. Ik ben ook geen zwakkeling en ook niet pessimistisch. Mijn docent leeft nog en ik ga dat *%#-examen gewoon halen.

Word jij er ongemakkelijk van als ik dat deel? Dat is helemaal ok, observeer dat maar.

“Gevoel van dankbaarheid overheerst!

Op aanraden van een vriendin ben ik bij Nancy in de praktijk gekomen. 

Al jaren had ik last van een negatief zelfbeeld en een hoog verantwoordelijkheids gevoel. Daarbij was ik de laatste maanden ook nog eens, zoals ik het zelf gekscherend noem, emotioneel incontinent. 

Niet altijd even handig, dus dit was de bekende druppel. 

Het intake gesprek met Nancy verliep heel prettig. Ze legde duidelijk uit hoe een EMDR sessie werkt en hoelang het ongeveer zou duren. 

Het voelde gelijk goed en vertrouwt, mede door haar gevoel voor humor wat eea wat luchtiger maakte. 

De behandelingen waren soms erg intensief en confronterend maar de emoties die daarbij vrij kwamen waren niet zwaar maar gaven juist lucht en ruimte.  

Soms was het verrassend, soms spannend en zelfs een beetje eng maar achteraf altijd de moeite waard. 

Door Nancy’s analytische vermogen wist zij mij op de juiste momenten de juiste vragen te stellen,  waardoor ik de kracht en het geloof in mezelf weer terug vond. 

Ik ben mijn verleden en mijn rol daarin anders gaan zien

Ik ben nog steeds een gevoelsmens maar ik barst niet meer in tranen uit als iemand vraagt hoe het met me gaat. 😄

Ik ben veel stabieler en zelfverzekerder en daar ben ik Nancy ontzettend dankbaar voor.

Ik gun iedereen Nancy!”

Ik werk met een aantal cliënten die een jeugd achter de rug hebben waar je van achterover slaat. Die hebben incapabele ouders die verwaarlozen, misbruiken, mishandelen enz. Kinderen die vanaf hun tienerjaren geen kind meer waren. Die moesten zorgen voor zichzelf, voor andere familieleden en werden ondertussen blootgesteld aan allerlei traumatische gebeurtenissen.

Deze mensen lopen, uiteraard, vast op een punt in hun leven. Trauma’s verdwijnen niet als je ze negeert en dat wordt pijnlijk zichtbaar. Tijd voor een trip naar de therapeut. Dat gegeven verdient al de nodige bewondering. Sommigen kijken me aan alsof ik de tandarts ben. Bang dat ik de “beerput” met een ferme zwaai openkrik en de boor er vol in zet.

Ik begin altijd met vragen naar de overlevingsstrategie. Overlevingsstrategieën zijn per definitie uitmuntend. Het woord al; de strategie om te overleven. Mishandeling of verwaarlozing te kunnen uithouden. Als een kind dat kan, is het al geslaagd voor elk denkbaar diploma in mijn optiek.

Het valt mij op dat er in deze categorie 2 groepen zijn; de ene groep is onderuit gegaan door het vele geweld en zoekt handvatten om weer overeind te komen. De opgelopen schade uit zich vaak in het aangaan van destructieve relaties, bindingsangst, verslavingen, het nemen van verkeerde beslissingen en elke keer weer omvallen. Waarschijnlijk heel logisch wanneer je geen liefde krijgt of met geweld bent opgegroeid. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Zo mooi om die weer op de rails te krijgen. Elke keer weer de kers op de taart, maar over deze groep heb ik het even niet.

Er is een groep die er niet aan ten onder gaat. De ‘Briljanten tegen wil en dank’. Hebben als jong kind hun weg gevonden in de chaos, lieten zich niet ‘stukslaan’ en lijken wat stoïcijns. Zij groeien op met een achterstand in levenskansen, halen vervolgens de anderen in en eindigen met een voorsprong. Misschien wel heel logisch wanneer je geen liefde krijgt of met geweld bent opgegroeid. Of toch niet? Weten zij veel, want daar houden zij zich helemaal niet mee bezig. Overleven is gewoon zoiets als hartslag, in hun optiek. “Dat doet toch iedereen?”

Ik hou een beetje extra van die laatste groep; die willen leven, die laten zich niet kennen. Spartanen zijn het. Niet janken maar aangaan die uitdaging. Zo geweldig wanneer je bewust bent van die enorme levenskracht, maar dat zijn zij niet! Ikzelf, ook niet bepaald een zondagskind, ben me bewust van die levenskracht. Ik ga onderuit, protesteer tegen het leed, sta weer op en maak de volgende ronde nog beter. Het interesseert me niet als een strategie niet werkt, want dan bedenk ik een nieuwe. Ik ken mijn talenten en ik ben me bewust van mijn beperkingen. Ik ben ’bewust competent’. Over deze groep heb ik het dus ook niet.

Ik doel vandaag op de ‘onbewust competenten’. Die denken dat iedereen die gaven heeft. Die hebben zich nooit afgevraagd of ze sterk zijn. Ze ‘zijn’ gewoon.  Ze zijn hoogstens bescheiden. Het is niet te geloven maar die vragen zich af waarom ze niet passen in ‘de roedel’, waarom mensen soms vreemd reageren op hun gedrag, kijk op de wereld enz. Zij doen dan hun best om sociaal wenselijk te zijn, om niet te worden verbannen, niet weer in de steek worden gelaten. Naast het verwerken van hun trauma’s, alles alleen moeten doen, niet geholpen worden door familie, moeten dealen met verlies enz. vinden zij dat ze dat ook even moeten doen. Zoiets lukt meestal niet zo goed en dan zien zij zichzelf bijna als ‘sociaal falende figuren’. Die moeten altijd even worden wakker geschud. Alles overleefd maar gaan bijna ten onder aan de onzekerheid of ze wel worden geaccepteerd. Geaccepteerd worden? Serieus? Hoe bescheiden! Tegen die groep zeg ik: Stop onmiddellijk met dat sociaal wenselijke. Jij bent de ‘Briljante’! Weliswaar tegen wil en dank maar: Jij Bent Geniaal (de verbaasde blikken zijn altijd prachtig). Het is een compliment dat je niet in de roedel past.

Bijna niemand in jouw omgeving weet en snapt wat jij hebt meegemaakt. Dus je bent per definitie al een buitenstaander. Dat zijn Briljanten vaak. Die originaliteit dien je met elke vezel te koesteren. Jouw overlevingsstrategie blijkt één van de beste, want kijk wat je hebt gemaakt van je leven.

Je hebt de moeilijke jeugd overleefd, je hebt een bestaan voor jezelf op poten gezet, je hebt gestudeerd of je droombaan gevonden (deze mensen zoeken trouwens  niet, die vinden),  je bent liefdevol voor je kinderen en je partner is weg van je. Jij ongelooflijk briljant individu! Hoe heb je dat geflikt? En allemaal met een achteloze beweging, zonder afhankelijk te zijn van anderen. Deze mensen doen het zelf, maar schatten de waarde van hun kracht niet goed in. Geen ‘borst-kloppende’ narcisten, maar bescheiden, rustige, bijna verlegen types. Zij vertellen hun levensverhaal niet met trots, eerder met schaamte. De cliënt die zich bijna verontschuldigt voor zijn probleem.

En ja, na alles wat je hebt meegemaakt, vinden mensen je soms merkwaardig, snappen ze jouw onaangekondigde felheid niet, vinden ze de cynische humor een beetje vals en schrikken ze soms  van je hardheid.  Je bent gepokt, gebutst en gemazeld, op je bek gegaan en je hebt voor elk denkbaar heet vuur gestaan. Jij bent briljant maar waarschijnlijk tegen wil en dank. Je ziet het namelijk niet zo. Je ziet alleen de ‘schrikblikken’ en het onbegrip van anderen en dat voelt ongemakkelijk. Je bent niet goed te peilen en je sluit je soms af of je neemt te weinig levensruimte in.

Het zijn overigens fantastische cliënten om mee te werken. Je hebt de vechters, de vluchters en de bevriezers. Dit zijn de vechters, maar altijd op een laconieke, rustige manier.  Nooit een vals sentiment, nooit stoere praat, nooit hangen in zelfmedelijden, nooit anderen de schuld geven van hun misère maar gewoon aan de slag. Mouwen opstropen en verwerken dat leed! De sessies waarin trouwens het meest wordt gelachen.

Er zou een Briljant-tegen-wil-en-dank-dag moeten komen. Zodat we allemaal stilstaan bij mensen die met een vreselijke start, toch als eerste finishen. Zo inspirerend. En ja, zij tackelen je ongetwijfeld onderweg, of snijden een paar meters af, grissen jouw bidon uit je handen of intimideren je in het voorbijgaan. Zij zijn zich daar vaak niet van bewust , vaak echter wel maar dat zien zij niet als iets dat veranderen moet. Met die cliënten moet ik op het puntje van mijn stoel zitten, anders is mijn bidon ook pleite of tackelen ze mij binnen 5 minuten met 2 vingers in de neus. Wat een dynamiek en wat een vindingrijkheid.  Maar wat een kwetsbaarheid, wat een angst om weer afgewezen te worden.

Observeer zo’n iemand eens een poosje. Je herkent ze aan de draaiende ogen (de compassie moet soms even van 6 meter diep worden opgepompt), de venijnige humor (veel zelfspot. Ach ze spotten eigenlijk met alles), de röntgen-blik (als je zegt dat het goed gaat terwijl het niet zo is of een ander leugentje vertelt), de glimlach (als zij het alweer snappen en jij nog niet),  de non-verbale kracht en hun ‘emotionele snelheid’. Voor dat jij toekomt aan jezelf eens te ontdekken, hebben zij jou al op hun radar gespot. De Briljante die niet ziet dat hij/zij briljant is..

Ik wou het eens hebben over taal. Ik heb een liefde voor taal en speciaal de onze. Ik houd van woordspelingen, volzinnen en elke creatieve uiting van onze gedachten. Ik luister altijd met interesse naar de woordkeuze van mensen.

Dit werd nog sterker toen ik de opleiding NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) deed.  Elke zin die je uitsprak werd met grote interesse beluisterd. Geregeld werd gevraagd wat maakte (we mochten nooit “waarom” gebruiken want hierdoor voelt iemand wellicht de drang om zich te verantwoorden) dat we dat specifieke woord kozen. Het was al die dagen een taalfeest.

Dit zal elke NLP-er herkennen; woordkeuze verraadt onze diepere gevoelens. Taal is geen toeval!

We kiezen niet voor niets voor een bepaalde uitdrukking of zin.

Die laatste zin is een totale onzin! Mensen kiezen niet meer voor bepaalde uitdrukkingen die passen bij hún beleving.

Ik als tussen-de-regels-door luisteraar kan wel inpakken en uitchecken. Mijn geïnteresseerde oor hoort voortdurend abstracte uitdrukkingen,  taal waar ik een raar beeld bij krijg, of helemaal geen beeld. Woorden waarmee ik doodloop. Spam! Daar ga ik met mijn NLP en zorgvuldig aangeleerde luister-vaardigheden. Ik kan geen mens meer ‘horen’. Ik kan geen woord meer duiden, ik kan geen zin meer interpreteren. Ik leid een pover luisterbestaan want iedereen gebruikt dezelfde uitdrukkingen. Alsof we met zijn allen een miljoen jaar op hetzelfde taal-eiland hebben gewoond. Ik glijd af in een auditieve depressie!

Tegenwoordig vindt iedereen alles “top”, we vinden mensen die top dingen doen een “topper” of een “toppertje”. Datgene dat we niet top vinden, vinden we dan “super” of “superfijn”. Als het écht leuk is, noemen we het “helemaal leuk”. Als het niet leuk is “wordt het ‘m niet” of we vinden het “zó niet leuk”. We geven niet aan hoe geweldig we iets vinden, we schrijven “hoe geweldig is dat?”

Als we in meer zakelijke termen spreken, “gaan we kijken hoe we iets kunnen aanvliegen”. Eigenlijk is die alweer 2013, want tegenwoordig “rollen we uit” of “steken we in”. Wat bedoelt men daar in godsnaam mee? Ik ben totaal verward. Wat betekent het als je “iets uitrolt”? Hoe kan ik nou achter jouw diepste gevoelens komen (wil ik graag ) als je van die termen gebruikt. Hoe kan ik nou in jouw hoofd kruipen (vind ik supertof om te doen) als ik er eigenlijk niks van begrijp?

Ik heb in mijn praktijk nog nooit zo vaak de vraag gesteld “Wat bedoel je daar precies mee?” als in de laatste jaren.  Ik snap best dat een rot jeugd “a-relaxed” is en dat die “relatie ‘m niet gaat worden” en dat het positief is als je je aan het eind van de sessie “best chill” voelt. Maar het zegt niets over jou als mens! Beken eens kleur!

Hoe leuk zou het zijn wanneer ik je als feedback zou geven:

“fijn voor je”, “rot voor je”, “supertop dat je je moeder hebt vergeven”. “Chill dat je eindelijk goed slaapt”, “helemaal top dat je de faktuur hebt betaald”, “je mag weg want het gaat goed met je, toppertje”, “vet dat je eindelijk je grenzen aangeeft”. “zoek je passie” (ik heb begrepen en beluisterd dat je het woord “passie” dan met zo min mogelijk gevoel moet uitspreken, eigenlijk passie-loos. Dit voor het optimale effect). 

Waarschijnlijk helemaal leuk. het is de taal van velen.

Als NLP-er wordt je geacht je goed af te stemmen (rapport maken zoals dat heet) op je gesprekspartner. Je ‘kopieert’ liefdevol iemands zithouding, gebaren en taalgebruik om zo een optimale verbinding met iemand te maken. Met dat laatste faal ik dan “als een malle” in met die, voor mij, glazuurvernietigende homogene halfzinnen die ik niet uit mijn mond krijg.

Hiermee moet ik toegeven dat ik volledig “bij mezelf blijf” (ook zo’n therapeutische term. Wat betekent dat?) en vaak blijf vragen “wat versta je daar onder?” Ja sorry, ik snap niks. Dat brengt me weer terug naar een van mijn favoriete NLP trainers die altijd zei: “ik snap helemaal niets, dus leg me dat eens uit”.

Dus lieve toppers van me: leg me nog eens uit hoe super-erg dat nou eigenlijk was. Dan kijken we samen hoe we dit behandeltraject gaan uitrollen. Om zo te zorgen dat je een topjaar zult hebben.

Oh ja, een chill 2016 allemaal..

Er is weer een nieuw jaar begonnen. Voor sommigen misschien een afronding van ‘het oude’, voor anderen het gevoel van een nieuw begin. Ik wens je een gezond en gelukkig 2015 toe!

Wat velen zullen herkennen zijn de Goede Voornemens. Alle dingen die we in het nieuwe jaar die we gaan doen of laten. Sommige heel concreet, andere zit ‘m meer in de ervaring van dingen.

Mijn voornemen is simpel; dingen versimpelen. Wat inhoudt dat ik niet meer 10 passen vooruit denk wat een ander evt. van mijn acties zou kunnen vinden (de ‘NIVEA-strategie’ ; Niet Invullen Voor Een Ander). Wat vaker mijn mond houden waar ik ‘m normaal gesproken open doe. Dat laatste is best een uitdaging, maar ik merk dat het ook veel rust geeft om niet overal van alles van te vinden.

Het is niet mijn zaak!

Natuurlijk hoor ik ook veel goede voornemens van anderen. Sommigen hebben echt mooie plannen en daar luister ik graag naar. Ik bewonder mensen die een droom verwezenlijken, of een allemachtig goeie gooi doen naar die verwezenlijking. Grote droom of kleine wens; niet in het minst gehinderd door kritische feedback van de omgeving maar gewoon gaan. Mensen die het roer omgooien en er niet over zeuren. Mensen die opklimmen uit een crisis en ervaren dat ze er leuker van zijn geworden. Mensen die een maf idee uitwerken, gewoon omdat het kan (of eigenlijk niet).

Dan komt onvermijdelijk het S-woord; “ik wil weer gaan Sporten”. Meestal gepaard gaande met een betekenisvolle blik. Een blik waarin men verwacht dat je onmiddellijk de applaus-machine op 8,5 zet (net zoals in alle voorgaande jaren). Ik zie het altijd in de sportschool waar ik train en ik noem het de “paniek-piek”; die zie je in januari en voordat de zomer begint. De sportschool is dan heel druk maar we weten dat het grootste gedeelte afhaakt. Hoe kan dat toch?

Heeft het te maken met verwachtingen? Als je lang niets aan je lijf hebt gedaan en je hebt wat ‘probleemzones’ opgebouwd verdwijnen die niet met een paar maanden sporten en gezond eten. Teleurstelling.

Er zijn minimaal 17 leukere dingen om te doen dan sporten/gezond leven, vooral als je werkt en het druk hebt. Teleurstelling.

Om deze teleurstelling en het afhaken te voorkomen, kun je maar beter weten dat dát je te wachten staat. Is het erg om teleurgesteld te zijn in de progressie (of het gebrek eraan?). Is het erg dat je er niks aan vindt om te sporten? Is het erg dat je kriegel wordt van smoothies en salades?

Dat ongemak kun je toch wel uithouden, of zijn we bang voor dat soort emoties? Ik zeg vaak tegen cliënten (en tegen mezelf); we vinden er geen ruk aan en dat is helemaal ok. Maar we gaan het toch doen! Anticipeer op de dip.

Gezondheid is een werkwoord en ergens aan werken is soms ongelooflijk vervelend. Maar ik kan je zeggen dat een gezonde leefstijl met veel beweging en sport zowel mentaal en fysiek een boost geeft. Het creëert een overvloed aan endorfinen, het maakt je creatiever en een geest woont prettiger in een gezond lijf.

“Mijn lijf is mijn tempel” is zo’n cliché new age uitdrukking. Dat kun je op 2 manieren zien; je ziet je lijf als je heiligdom, of mag alles naar binnen als het maar geen schoenen aan heeft?

Je bent wat je eet, toch?

Verwezenlijk je dromen en houd uit dat het soms pijn doet. Is dat erg? Welnee. Er zijn veel vervelender dingen. Je bent toch de alpha-tijger van de roedel?! Pieken jij!

Heb een geweldig jaar!

Op 1 november 1997 startte ik mijn praktijk.

De eerste november voelt altijd als een ‘praktijk-Oud&Nieuw’; een goed moment om terug te kijken naar het afgelopen jaar.

En wat een turbulent jaar was het. Velen hebben met een emotionele aardverschuiving te maken gehad!

Ik werkte met mensen die in een scheiding gaan of dit juist proberen te voorkomen. Herstellend van een burn-out of ziekte. Ontslag, het werk te belangrijk vinden of juist helemaal niet.

Mensen die op wonderbaarlijke wijze vanuit hun crisis opstaan en weer omhoog klauteren. Mensen die vanuit ‘hoog en droog’  ineens keihard naar beneden donderen. Mensen die het leven moeten loslaten, maar hier eigenlijk nog niet klaar voor zijn en mensen die zo lang ziek zijn geweest dat loslaten opluchting is.

Ook in mijn persoonlijke omgeving schudt het aardig. Vrienden die noodgedwongen het roer omgooien of knokken om hun bedrijf door de recessie te trekken, dierbaren die willen leven, maar hun tijd zit er op en bekenden die tijd hadden, maar deze niet meer willen benutten.

Ik observeer intussen met bewondering hoe mensen omgaan met hun pijn, crisis of een voldongen feit. Soms begrijp ik hun strategie, soms is het me onduidelijk waarom zij precies de route kiezen die zij kiezen.

Mijn eigen strategie is altijd redelijk eenvoudig geweest; houd een doel voor ogen en zorg dat je het bereikt. Soms linksom, rechtsom of bovenlangs. Ik geef gas en soms rem ik af (of ik vlieg keihard uit de bocht), maar ik wijk zelden van mijn doel af. Soms bereik is het doel snel, soms lijkt het een eeuwigheid te duren, maar ik verlies ‘m nooit uit het oog.

Daarom bestaat mijn praktijk nog na 17 jaar. Ik wist dat ik dit wilde doen op mijn 27e en dat voel ik vandaag nog net zo sterk. Recessie of niet.

Ik vraag cliënten bij de intake ook altijd naar hun doel. Wat wil je met de therapie bereiken? Wat is jouw bestemming? Wanneer is het ‘af’ voor je? Sommigen hebben hun doel duidelijk voor ogen, maar soms lijkt het eindpunt onbekend. Samen zoeken we dan naar jouw bestemming, missie of lot in het leven. Vervolgens kijken we wat er in de weg staat en wat we met die hindernissen moeten doen. Altijd een bijzondere reis om met iemand te maken.

Ik kijk uit naar de volgende 17 jaar en ik wil elke cliënt bedanken voor het vertrouwen dat ik kreeg om je te helpen jouw doel te bereiken!